Ik weet niet of je zelf kinderen hebt, maar ik deel hierover graag mijn ideeën met je.
Wees maar niet bang, het zijn geen opvoedtips. Ik heb geen tips, ik heb slechts ervaringen. Die ervaringen stapelen zich in een rap tempo op. De ene na de andere ervaring mag ik ‘beoordelen’, werkte dat wel of niet? En de uitslag: die ga ik nooit krijgen.
Het beeld van de kinderen is vertekend: zij kennen alleen mijn opvoeding als moeder. Mijn eigen beeld is ook niet geheel objectief. Lees hieronder hoe ik er tegenaan kijk.
Hoe voed je nou een kind op?
“Hoe voed je nou een kind op, in een camper?’’ Laat gerust dat laatste deel maar weg. Hoe voed je nou een kind op? Eigenlijk heb ik geen idee, ik doe maar wat. Ik zeg dat ook tegen mijn kinderen. Het kan maar duidelijk zijn, dat ik ook zomaar wat doe. Ik heb twee kinderen, een dochter Djenn, van 18. Die is ‘gelukt’. Zij is zelfstandig, in leven gebleven en een waanzinnig mooi mens. Maar wat mijn aandeel daarin was? Geen idee. Ik heb haar in ieder geval 9 maanden lijfelijk gedragen: dat is mijn feitelijke bijdrage!
Leff is nu 13. Nog niet ‘af’ dus. Verre van? Zo voelt het soms. Tot Leff zich begeeft onder andere mensen. Dan krijg ik terug dat het zo’n sociale en lieve jongen is. Een schril contrast met de ‘strijd’ die wij regelmatig leveren. Leff is zichzelf. Dat is de enige wens die ik voor mijn kinderen had: dat zij zichzelf durfden te worden en blijven in deze verwarrende wereld. En Leff is hier een master in geworden, hij kan niet anders dan zichzelf zijn. Ondanks dat dat soms wat strijd levert (denk aan gebrek aan empathie, overschot aan game-lust en natuurlijke aanleg voor gemakzucht) is dat wat ik graag in stand wil houden.
Oefening baart kunst
Maar man, wat vraagt dat soms veel van mij. Dat zegt net zoveel over mij, als het over Leff zegt.
Is dat ‘beter’ geworden nu we reizen? Dat is vragen naar de bekende weg. Over het algemeen is 24/7 op elkaars lip zitten een garantie voor het uitvergroten van ‘aandachtspunten’. Dus is het ‘beter’? Nee niet echt. Maar, net als met alles, word je beter als je oefent. En oefenen om de beste weg te vinden, is wat we doen. Daar hebben we nu kansen zat toe. Trial & error, extreem onbegrip en ultieme liefde. En alles wat ertussen zit.
Voltijd aandacht krijgt Leff niet. Ik ben er zelf ook nog, Ronald is er en ik heb mijn werk, maar de kwaliteit van de aandacht is wel veel beter. En is dat niet waar we op ‘afgerekend’ worden, competentie? Of ik als ouder ‘competent’ ben, daar zal ik nooit achter komen. Ik ben wel competent in het oefenen van het verbeteren van mijn ouderschaps-skills. En daar draagt onze reis ontzettend aan bij: minder ‘afleiding’ wat makkelijker (gemakzucht is genetisch bepaald) is dan de ‘strijd’ opzoeken. En dus gaan we ook die lastige wegen in.
Het mooiste uitzicht tijdens je reis
Die lastige, onbegaanbare wegen die achteraf altijd de mooiste uitzichten opleveren. Dat is niet alleen als je wandelt: dat is ook zo in het ouderschap. Ga het gesprek aan, geef je kind oprechte aandacht, laat je kind mens worden, respecteer het zoals jij gerespecteerd wilt worden en accepteer dat je kind geen ‘kopie’ is van jou. Accepteer dat je elkaar soms totaal niet begrijpt. Een uniek wezen met alle pracht en vraagstukken die daarmee gepaard gaan.
Een bijzondere ervaring met elkaar beleven, zoals een mooie reis maken, brengt alles nóg intenser aan de oppervlakte: The Good, The Bad & The Ugly. Was dat niet exact het doel van het leven: Leven? Met alle emoties die daarbij horen. The Bad & The Ugly laten je nóg meer genieten van The Good.
Een reis als deze is een ervaring die ik iedereen gun met zijn of haar kinderen. Start ook je reis met een locatie onafhankelijk inkomen, ik help je daarbij! Het is juist een prachtige ervaring om dit met je kind te beleven. Gun het vooral jezelf; je zal je kind nóg beter echt zíen.
Liefs, Liesbeth
