Hoe Doelen, Tegenzin en Eigenaarschap 2 x een gevoel realiseerden

Hoe doelen, tegenzin en eigenaarschap meermaals een gevoel realiseren.

Het gevoel wat ik op deze foto heb, heb ik al eens eerder gehad.

En dat gevoel is wat ik jou gun.

15 jaar geleden voelde ik me exact als nu. En dat had iets met doelen, tegenzin en eigenaarschap te maken.

Ik neem je mee naar 1995. Ik was 18 jaar en paardenmeisje in hart en nieren.

Mijn grote droom was een leven met mijn paarden.

Ik deed daar alles voor en liet daar een hoop voor.

Door mijn ouders werd ik enorm gefaciliteerd.(Eeuwige dank daarvoor paps en mams!)

Zij leverden mij de paarden , de trailer, een auto en de mogelijkheid.

Ik hoefde zelf niets anders te doen dan twee dingen:

1. Verantwoordelijkheid nemen voor mijn school
2. Verantwoordelijkheid nemen voor mijn dieren.

Dat tweede ging mij goed af.

Er is geen dag voorbij gegaan in 10 jaar tijd dat ik niet onze labrador Rodleigh uit liet alvorens ik naar mijn paarden ging.

Ik had 1 wedstrijdpaard, mijn eerste grote Liefde Kingston, en 1 paard voor de handel: Merlineke.

Kingston was een geweldig dier met een enorm mooi en groot karakter. Hij was de levende uitleg waarom paarden Edele dieren zijn.

Merlineke was een bitch. Met geweldige capaciteiten. Maar toch: een bitch.

Ik regelde vrijwel alles zelf en zorgde, tot ik mijn rijbewijs had, dat alles klaar stond en dan waren daar mijn lieve ouders daar om mij en mijn paarden te verplaatsen.

Tot dat moment dat ik zelf mijn BE rijbewijs had gehaald.

Ik trainde 100 km van ons huis vandaan.

Op een dag reed ik met twee paarden in onze eigen trailer achter de Lancia Kappa van mijn vader (waarin ik altijd Tracy Chapman draaide, maar dat terzijde) richting mijn coach om te gaan trainen.

En ik kon wel huilen.

Huilen van geluk.

Huilen van trots.

Ik had mijn doel bereikt: ik was alleen op pad met mijn paarden.

Het deel van dat doel wat ik in de hand had, de discipline en mn school (uiteindelijk) had ik gedaan.

Dag in, dag uit.

Met mopperen.

Met frustratie.

Met tegenzin.

Soms.

Maar meestal met liefde.

Met plezier.

Met dankbaarheid.

En met vertrouwen dat ik dat doel zou gaan behalen door te blijven doen wat ik moest doen.

Ik vroeg me niet ieder dag af of ik er al was.

Want ik wist dat dat niet zo was: ik had, bjivoorbeeld, mijn rijbewijs nog niet om zelf te rijden.

Ik stopte niet als het even niet zo lekker ging.

Die dieren verdiende ten slotte gewoon de aandacht.

Ik ging niet wat anders doen, als het even tegen zat.

Ik wist dat ik vrijwel altijd genoot van wat ik deed, dus het idee alleen al om die dieren weg te doen, maakten mij verdrietig.

Ik deed gewoon wat ik moest doen.

En op dat bewuste moment in die ‘Fast car’ met twee paarden achter mij aan, realiseerde ik me hoe Trots ik was. En Dankbaar.

En exact dat gevoel had ik op deze foto weer.

Ik had een paar jaar geleden een doel: locatie onafhankelijk leven.

Een inkomen creëren wat mij in staat stelt zelf te kiezen waar ik wil zijn: dat was wat ik wilde.

Niemand snapte wat ik wilde en hoe ik dat voor me zag.

Ik zelf ook niet precies, maar ik wist wel dat ik dat ging doen.

Ik maakte een plan en volgde de stappen die ik moest nemen.

Met vertrouwen.

Want geloof me; die stappen waren niet zo heel succesvol allemaal.

Ik had niet direct het idee dat het ‘goed’ zou komen.

Ik had vrijwel geen ‘zichtbare’ resultaten.

Maar toch ging ik door.

Ik deed wat ik moest doen.

Ik nam eigenaarschap over mijn deel van het leven: dat deel wat ik kon beïnvloeden.

De reis van 7 maanden met Ronald (die schoof halverwege mijn realisatie van het doel aan), Leff en onze twee honden kreeg steeds meer handen en voeten.

De camper werd aangeschaft.

De route werd gedroomd.

Het bedrijf groeide als een malle.

Door 1 oorzaak: dat ik deed wat ik moest doen.

Met mopperen.

Met tegenzin.

Met frustratie.

Soms.

Maar meestal met plezier.

Met dankbaarheid.

Ik was vanuit mijn eigen waarden aan mijn missie aan het werken: mooier wordt het niet.

En dus was rustig doorgaan geen enkele moeite.

En op dit moment, toen ik wederom een rijbewijs had moeten halen om mijn droom te realiseren (een C deze keer) werd ik overvallen door datzelfde gevoel.

We waren 500 km op weg van onze reis die wel eens 20.000 km zou kunnen gaan worden en ik voelde me intens Trots en Dankbaar.

We did it!

We zijn onderweg en beleven onze Droom.

En ik realiseer me dat ik niets anders heb gedaan dan vroeger: 

Ik deed wat ik leuk vind

Ik stelde een doel

Ik maakte een plan

Ik volgde het plan

Ik stopte niet.

En die eerste stap is daarin cruciaal: ga doen wat je leuk vindt. Dan wordt het ‘volhouden’ een stuk makkelijker.

Want lastig wordt het sowieso: het leven smijt allerlei shit op jouw pad.

Als jij in staat bent eigenaarschap te nemen over jouw aandeel, zul je jouw doelen bereiken.

Ik wens je het gevoel wat ik op deze foto had, van harte toe!

Die momenten waarop het leven mooi is omdat jij ervoor koos het zo mooi te maken.

Liefs, Liesbeth