‘Zo hey: dat is een hele stap hoor, dat emigreren’. Ik ‘voel’ niet dat het tegen mij is. Ik hoor wat ze zeggen, maar ik herken mij er niet in. Wat technisch gezien onterecht is. Dit gaat natuurlijk wel over mij. Over onze emigratie naar Spanje. Waarom voel ik het dan niet? Waarom voel ik me niet aangesproken? Omdat ik het hele concept van ‘emigreren’ anders zie dan een ander.
Ik ben verhuisd
Ik heb niet het idee dat ik geëmigreerd ben. Ik ben verhuisd. In mijn ogen is emigreren ‘ver weg’. Verhuizen naar een stuk van de wereld waar je inentingen voor moet nemen, een visa voor moet aanvragen en je geld moet ruilen. Spanje is ‘gewoon’ wat verder weg. Uiteraard ligt het wel wat genuanceerder dan ik dat ik het zo schets. Een goede weg tussen zoals men het ziet en ik het nu omschrijf: dat is het.
Is emigreren voor altijd?
Misschien voel ik het niet, omdat ik niet in ‘voor altijd’ denk. Ik voel me niet ‘gevangen’ nu we in Spanje wonen. Ik voel nog steeds iedere dag dat ik het ook anders kan aanpakken.
Ik kan nog steeds andere keuzes maken dan wonen in Spanje. Om welke reden dan ook. Om een reden die voor mij voldoende is om mijn spullen weer te pakken en ervan tussen te gaan.
En ja, dat kan ‘terug’ naar Nederland zijn. Maar dat kan ook een heel ander land zijn. Ik durf het je echt niet te zeggen waar ik ooit zal ‘eindigen’, ik heb geen idee. Misschien is dit wel een grote oorzaak dat ik niet voel dat het een grote stap was. Omdat ik deze stap nog wel een (paar) keer zou kunnen maken. Indien ik dat zou willen dan.
Het is niet zo ingewikkeld
Praktisch gezien is dat ‘emigreren’ ook allemaal niet zo ingewikkeld. Wij zijn met een paar busjes naar Spanje gegaan en hebben heel veel oude en nieuwe zooi meegenomen. Zooi die we met zorg hadden geselecteerd. We hebben een half jaar naar onze verhuizing toegewerkt, dus aan voorbereidingstijd hadden we genoeg.
‘Je moet vast nog een hoop regelen?’. Werd mij vaak gevraagd. Van dit soort vragen kreeg ik het oprecht benauwd. Want ik had helemaal geen lijstje waar al die ‘dingen’ op stonden. Iedereen gaf mij steeds het gevoel dat ik dat lijstje wel moest hebben. Shit. Dus gaat het hier dan mis?
Procesmatige aanpak
Neehoor, ik probeerde mezelf te herinneren aan mijn voorbereiding op onze lange reis door Europa met de camper: ook toen had ik een ‘smooth’ voorbereiding. Geen stress, geen lange to-do lijsten, geen haast. Hoe ik dat doe? Door het geheel procesmatig aan te pakken. Iedere dag weer een beetje. Een beetje papier zaken regelen. Een beetje inpakken. Een beetje weggooien.
Geloof me: dat beetje wordt een boel als je dat een tijdje (lees: een half jaar) doet. Dan heb je aan het einde van dat half jaar niets meer te doen. Wanneer de meeste ‘onrust-stokers’ dus juist de stress ervaren (en die op mij proberen te projecteren), leef jij in de relaxte modus.
Keuzevrijheid
Misschien voel ik het woord ‘emigreren’ niet zo omdat ik niet zo in hokjes denk. Ik leef veel in het nu. En een beetje vooruitdenkend, omdat ik anders niet weet waar ik heen wil. Maar veel verder dan 5 jaar vooruit is dat niet. Als je op die manier denkt, is emigreren bijna ‘niet mogelijk’. Je kunt namelijk zomaar weer wat anders gaan doen. Blijven we het dan emigreren noemen? Ik niet. Voor mij is het de keuzevrijheid die locatie onafhankelijk werken mij biedt, wat ik graag benoem.
Je hebt geen groot woord nodig
Daar ligt mijn goud. Daar ligt mijn regie. Ik kan te allen tijde beslissen waar ik wil zijn. Als je het op deze manier kunt bekijken, heb je geen ‘woord’ meer nodig om te omschrijven hoe je leeft. Het woord emigreren is dan niet eens meer nodig.
Als jij graag ‘in het buitenland’ wil leven, laat je dan niet tegenhouden door ‘grote’ woorden als ‘emigreren’. Je hoeft niet te denken in hokjes. En zodra je dat niet meer doet, verdwijnen vanzelf de ‘drempels’ die bij die hokjes horen. Het zou zomaar kunnen dat die drempels jou namelijk nu tegenhouden. In de vorm van ‘belemmerende overtuigingen’ als:
‘Ik kan dan niet meer werken’
‘Het is zo’n hoop geregel’
‘Ik laat dan alles achter me’
‘Dat is vast niet voor mij weggelegd’
Die drempels zijn niet terecht: geloof mij maar. Laat ze los.
Zet jij de eerste stap?
Ga je leven beleven! Je hoeft het geen naam te geven als het jou belemmert. Je hoeft emigreren niet te leren. Er zijn zat mensen die jou kunnen helpen en begeleiden in het nemen van de juiste stappen wanneer jij droomt van een locatie onafhankelijk leven. Er is maar een iemand die de eerste stap kan nemen en het besluit neemt om zijn of haar droom te gaan realiseren. En dat ben jij!
Ready? Start met het Winter Traject en je zet die allereerste grote stap: we gaan je inkomen locatie onafhankelijk maken. Ook al weet je nu nog niet hoe of met wat. Ik begeleid je graag.
Liefs, Liesbeth
Meer weten over mijn leven? Volg dan al mijn avonturen via mijn Youtube kanaal.
