Wanneer ik vertel aan mensen dat ik fulltime ga reizen met mijn camper, krijg ik daar (zacht uitgedrukt) veel reacties op.
Veel mensen zien reizen en werken als De Ultieme Droom.
Iets wat hen nooit gaat overkomen.
In de categorie ‘Het winnende lot’: we willen het allemaal, maar lukt zelden.
Er is ook een grote groep mensen die mijn reislust zien als ‘vlucht’.
Vlucht voor de werkelijkheid, voor verantwoordelijkheden.
Dat vluchten een oerinstinct is, dat is een feit.
Fight, Flight, Freeze.
Dat zijn ze alledrie. Onze oerinstincten.
In de huidige maatschappij gaan we ervan uit dat Huisje, Boompje, Beestje de norm is.
Dat wordt als normaal beschouwd.
Alles wat daarbuiten gebeurt of gewenst wordt, is buitengewoon voor de aanhangers van deze norm.
Wordt gezien als ‘gevecht tegen de norm’ of ‘vluchten voor de werkelijkheid’.
Maar draai het eens om.
Stel dat reizen en ontdekken eigenlijk onze norm is.
Stel dat wij zijn ‘bevroren’ en niet meer gewend zijn om te ‘vechten’.
Stel dat in de huidige norm blijven een vorm van ‘vluchten’ is.
Vluchten voor de weerstand.
Vluchten voor dis-comfort.
Vluchten voor ‘gedoe’ en moeite doen.
Bevriezen in de comfortzone.
Het kiezen van de makkelijkste weg.
Zijn we nog wel bereid om te vechten?
Vechten voor wat we écht willen?
Of zijn we moegestreden en geven we ons over.
Geven we ons over aan ‘het leven’.
‘Doe maar met me wat je wilt.’
Ik zal er niet tegen vechten
Ik zal me er aan conformeren.
Stel dat jouw droom achterna jagen volledig het doel van het leven is.
Dat jij volledig gelijk hebt als je het anders wilt.
Stel dat jijzelf jouw norm kunt bepalen.
En dat je dus niet hoeft te bevriezen of hoeft te vluchten.
Jij mag gaan vechten voor jouw Winnende Lot.
Want het doel van jouw leven is het leven beleven.
Liefs, Liesbeth
Eén reactie